Dwukrotnie w ciągu roku liturgia współczesna, umieszcza przed Ewangelią śpiew sekwencji. Chodzi o specjalny gatunek liturgiczny będący częścią mszy, przypisany specjalnie na daną okazję. Celem sekwencji w liturgii jest wprowadzenie wiernych do Ewangelii, a także poetycki (dawniej często także sceniczny) komentarz do Ewangelii. Teksty sekwencji nie musiały pochodzić dosłownie z Pisma Świętego, nie były one zatem ściśle częścią słowa Bożego, ale jego komentarzem, twórczością kościelną.
W liturgii współczesnej zatem w niedzielę wielkanocną śpiewa się sekwencję z XI w. „Victimae Paschali laudes” („Niech w święto radosne Paschalnej Ofiary”), autorstwa Wipo z Burgundii, kapelana cesarza Konrada II. Sekwencję tę śpiewa się też w czasie oktawy Wielkanocy. Pieśń ta opisuje poranek zmartwychwstania.
W Niedzielę Zesłania Ducha Świętego jest to sekwencja o Duchu Świętym „Veni Sancte Spíritus” („Przybądź, Duchu Święty”), przypisywana papieżowi Innocentemu III (†1216). Polska wersja tej sekwencji, śpiewana wg melodii ze śpiewnika R. Gillara (Bytom 1903-1908) zdecydowanie odchodzi od melodii gregoriańskiej. Zaś poprzez swój tekst (bardziej modlitewny, niż narracyjny) zbliża się w formie do hymnu, co sprawia, że wielu kapłanów i wiernych traktuje ją jak hymn-modlitwę (z tego też powodu wstaje na sekwencję). Jednakże pomimo tego, że tekst kieruje się bezpośrednio do Ducha Świętego („Przybądź, Duchu Święty”), to trzeba pamiętać, że nie jest to ściśle modlitwa ani hymn, ale medytacyjna i modlitewna pieśń opisująca dary Ducha Świętego, których pragną i o które proszą wierzący w Chrystusa.