Rozważania przy ołtarzach na Boże Ciało w naszej parafii.
PIERWSZY OŁTARZ
Słowa „ustanowienia” Eucharystii Jezus wypowiada do swoich uczniów. Dar Jego Ciała i Krwi czyni nas zatem prawdziwymi uczniami Pana, to znaczy: przyjaciółmi Jezusa, którzy wiedzą o Nim wszystko (dar Eucharystii czyni nas wszakże uczestnikami Boskiego życia), dziećmi Jego Ojca i braćmi dla siebie nawzajem. Krew Baranka zbawia nas od złego, czyli od przejawów grzesznej pożądliwości. Jednocześnie przekazując nam w Duchu Świętym życie Świętego Boga czyni z nas lud „święty”. Duch Święty dany nam w Komunii z Panem dokonuje naszej wewnętrznej przemiany, czyni nas „krewnymi” Boga i pobudza do wydawania owoców nowego życia. W ten sposób „stanowimy mieszkanie Boga przez Ducha” (Ef 2,22). Eucharystia jest zawsze celebrowana jako „przymierze”, co można określić w sposób prosty jako „wspólnotę z Bogiem i ludźmi”, jako „układ przyjaźni Boga z ludzkością”.
Warto zauważyć, że w Ewangelii proklamowanej przy tym ołtarzu dar Jezusowego Ciała i Krwi spotyka się z aktywnością uczniów (dar Eucharystii uzdalnia do tych czynności): idźcie, przygotujcie, spożywajcie… Dynamika tych czynności przybiera konkretny wyraz gdy Jezus mówi: potem chcę pić ten kielich „z wami nowy, w królestwie Ojca mojego”. Jest to wyraźna zachęta do tworzenia nowego świata, w którym „nowe życie” dane przez Ducha będzie zasadą, na której opierać się będą relacje między braćmi. Wyraźnie sugeruje to także początek tej perykopy: „w pierwszy dzień Przaśników”. Zwrot ten odnosi się do początku święta trwającego tydzień, w którym spożywano jedynie przaśny chleb, a wcześniej usuwano z domu wszystkie pozostałości chleba kwaszonego. Owe pozostałości chleba kwaszonego oznaczają „kwas złości i przewrotności” (por. 1Kor 5,7-11), które należy usuwać z relacji pomiędzy wierzącymi. Według św. Pawła ów „kwas” to np.: rozpusta, chciwość, bałwochwalstwo, oszczerstwo, zdzierstwo, pijaństwo.
Duchu święty, prosimy Cię przyjdź i daj nam dar mądrości, rozumu, rady, męstwa, wiedzy, bojaźni Bożej i pobożności.