Wymieniony jest w dwóch księgach Biblii: w drugiej Księdze Samuela (17,27-29) (Gdy zaś Dawid przybył do Machanaim, Szobi, syn Nachasza z Rabby ammonickiej, i Machir, syn Ammiela z Lo-Dabar, i Barzillaj Gileadczyk z Rogelim nazwozili pościeli, derek, czasz, naczyń glinianych, pszenicy, jęczmienia, mąki, ziarna prażonego, bobu, soczewicy, miodu, śmietany, owiec, serów krowich dla Dawida i dla jego zbrojnego ludu, który był z nim, na zaopatrzenie; pomyśleli sobie bowiem: Lud zbrojny jest głodny, zmęczony i spragniony marszem przez pustynię) i Księdze Ezechiela (4,9) (Weź sobie pszenicy i jęczmienia, bobu i soczewicy, prosa i orkiszu: włóż je do tego samego naczynia i przygotuj sobie z tego chleb). W Biblii Tysiąclecia hebrajskie słowo oznaczające bób w Księdze Samuela zostało błędnie przetłumaczone jako fasola (nie występowała ona w czasach biblijnych w Starym Świecie), w Księdze Ezechiela przetłumaczono je prawidłowo.
W czasach biblijnych, jak podaje to w Biblii prorok Ezechiel, mąki z bobu dodawano do wypieku chleba. Bób był wartościowym pokarmem, umożliwiającym ludziom długie przetrwanie w obleganych twierdzach.
Najstarsze stanowiska bobu (Vicia faba) odnalezione zostały na terenie Bliskiego Wschodu w rejonie Syrii, Mezopotamii i Fenicji. Ziarna bobu odnajdowano także w krajach basenu Morza Śródziemnego – w Egipcie i Cesarstwie Rzymskim. Częścią jadalną rośliny są zamknięte w strąku nasiona bogate w białka, witaminy, minerały, węglowodany i kwasy organiczne. Nasiona bobu ze względu na swoje wartości odżywcze wykorzystywane są od stuleci w kuchniach niemal całego świata. Nic zatem dziwnego, że narosło wokół niego wiele legend i przesądów.
Ziarna bobu były głównym pokarmem Egipcjan. Bób był również bardzo popularnym warzywem w średniowiecznej Polsce i generalnie w Europie. Uznany był zdecydowanie za najlepszą strawę dla pospólstwa, które przez królewskie zakazy nie mogło polować na dziką zwierzynę. Rośliny motylkowe oraz zboże były głównymi, najłatwiej dostępnymi produktami spożywczymi. W okresach nieurodzaju również odżywiano się bobem, dlatego też popularne było powiedzenie: bób kiedy głód; kiedy nie ma głodu, to się nie chce bobu.
Dzisiaj najwięcej upraw bobu znajduje się w basenie Morza Śródziemnego, na Bliskim Wschodzie i w Centralnej Azji, dlatego też większość dań z wykorzystaniem tego strączkowego warzywa pochodzi właśnie z tych rejonów. W kuchni egipskiej króluje medamis - duszony bób, w kuchni arabskiej falafel - czyli drobne kulki zrobione z masy przyrządzonej z grochu, bobu lub ciecierzycy. We Włoszech bób często pojawia się na talerzach np. z dodatkiem boczku, czyli fave al guanciale. Szczepy roślin dotarły również do innych części Europy. W wielu biedniejszych kulturach, bób stanowi substytut mięsa, a ze względu na dużą wartość energetyczną również główny składnik żywienia. Najwięcej upraw obecnie skupia się w Chinach i stanowi 60% produkcji światowej.
Wokół Sławkowa małej, ale znanej miejscowości leżącej przy trasie Katowice-Kraków, rolnicy od wieków uprawiają bób zwany boberem. W 1887 roku Stanisław Ciszewski w publikacji Lud rolniczo-górniczy z okolic Sławkowa w powiecie Olkuskim opisując jadłospis, wymienia m.in. obiad: 10) bober tj. bób, suchy, a niekiedy z wodzianką. W kuchni regionalnej Zagłębia Dąbrowskiego nadal dania z bobem są bardzo popularne.